بازیگر فیلم «چ» به کارگردانی ابراهیم حاتمی کیا گفت: برای ایفای این نقش مثل یک رزمنده عمل می کردم و داوطلبانه وارد اجرای نقش می شدم، صدای شهید آوینی به شدت در ذهنم مانده است.
به گزارش تسنیم، برنامه «هفت» در اولین برنامه خود در سال جدید شب گذشته میزبان مریلا زارعی به عنوان بازیگر روی پرده فیلم سینمایی «چ» و برگزیده جشنواره فیلم فجر برای فیلم «شیار 143» بود.
زارعی در ابتدای این گفت و گو درخصوص چشم انداز دهه سوم زندگی اش گفت: امیدوارم در ادامه این فعالیت ها بتوانم مردم را با خودم همراه کنم و تریبونی در سینما برای مردمم باشم. از خداوند می خواهم نقش هایی نصیبم کند که در راستای اهدافم باشد و مردم مرا بپذیرند.
وی با بیان اینکه هنوز خیلی با اهدافش فاصله دارد، ادامه داد: سعی کردم به مردم نزدیک شوم اما نه مقابل دوربین به‌عنوان بازیگر. احساس می کنم که مردم دوست دارند بیشتر کنارشان باشم و بیشتر به واسطه وظیفه این کار را انجام می دهم. دوست دارم مردم مرا به عنوان نماینده خودشان ببینند و نه صرفاً کسی که به خاطر شهرت یا جذابیت های دیگر به سینما آمده است.
زارعی درباره علل گرایش خود به بازیگری گفت: من لباس انسان ها را بر تن بازیگران محبوب می دیدم و این باعث کشش من به سمت بازیگری شد و در نتیجه آن ها را دنبال و پیگیری می کردم و روی من تأثیر می گذاشتند و مرا به وادی دیگر رهنمون می کردند. ممکن بود مخاطب اندیشه ای در سر بپروراند و با دیدن یک فیلم آن نقشه در جهت جامعه و مردم تغییر کند. به دلیل خودم این طور از سینما تأثیر می گرفتم، برای این جایگاه باشکوه بود.
بازیگر «شیار 143» افزود: سعی کردم با تعریفی که برای بازیگری قائل هستم، به صورت نزدیک با آن حرکت کنم اما گاهی شرایط مسائلی را به ما تحمیل می کند و ممکن است، بسیاری از فیلم ها را مردم ببینند و معتقد باشند که برخی فیلم ها در راستای هدفم نیست و می پذیرم. چون ما هدفی غایی انتخاب می کنیم که تعداد انگشت شماری در راستای هدفم بوده است. ولی ماندن من در این عرصه باعث پذیرفته شدنم از سوی مردم شد.
زارعی در خصوص ایفای نقش خودش در فیلم «چ» بیان کرد: اگر هر کس دیدگاهش به من نزدیک بود، حتماً بازی در این فیلم را قبول می کرد. کار کردن با ابراهیم حاتمی کیا، کارگردانی که مؤلف و صاحب سبک است، آرزوست. معتقدم هر آنچه در این کار انجام دادم وظیفه بوده است. سال ها پیش نذری برای همسایه بردم و منتظر شدم تا ظرف برگردانده شود و در این اثنا چشمم به پوستری از شهید چمران به همراه سه نفر از هم‌رزمانش خورد و انرژی زیادی داشت. بعد از گذشت این سال ها با توجه به پیش زمینه ای که در ذهن داشتم، برای ایفای این نقش ها مثل یک رزمنده عمل می کردم و داوطلبانه وارد اجرای نقش می شدم. صدای شهید آوینی به شدت در ذهنم مانده است. زمانی یک عکس باعث برانگیختگی من شد و معتقدم نقش های ما می تواند از سنین کودکی در ذهن بچه ها بماند و بعد‌ها عکس العمل های متفاوتی بر اساس این تصویرهای ذهنی انجام دهند.
وی با اشاره به جنجال انتقاد از بازیگران خانم و اعتراض های گذشته اش نسبت به آن عنوان کرد: متأسفانه بی حرمتی اتفاق افتاد و مرا خیلی آزرده کرد و مسئولان با وجود تلاش هایی نتوانستند دلمان را به دست بیاورند. در این مسیر مردم و تاریخ در موردمان قضاوت می کنند و عمل ما نشان می دهد که تا چه اندازه این گفتار‌ها صحیح بوده است.
این بازیگر رسیدن بازیگران خانم را به شهرت موضوع بدی ندانست و افزود: ذات سینما جلوه گری است و اصلاً عیب نیست، اما من این طور وارد سینما شدم و اگر همکاران دیگرم وجوه دیگر بازیگری مد نظرشان بوده، مشکلی نیست و هرگز نمی توانم راهم را به عنوان الگوی ثابتی مطرح کنم و زمان همه چیز را مشخص می کند. هر کس می تواند راهی را که انتخاب کرده و به هدفش نزدیک است پیش بگیرد اما تا جایی که به خودش و افکارش صدمه نزند.
زارعی همچنین با اشاره به بازی در «شیار 143» اظهار کرد: هیچ وقت برای انتخاب نقش هایم به این فکر نکردم که به کجا می رسد و بیشتر فضای فیلم نامه برایم اهمیت دارد و این مثل فیلم «هیس...» است که فضای مهم و ملتهبی دارد و مردم باید به آن توجه کنند. من برای بازی در آن فیلم هم با اعتقاد می روم و تصور می کنم که جبهه جنگ است. همان انگیزه ای که در من برای ایفای نقش وکیل در «هیس...» وجود دارد، در «شیار 143» با مقداری تفاوت به وجود آمده است.
وی ادامه داد: در این فیلم باید چند مقطع سنی و به لهجه دیگری که هرگز به آن آشنایی نداشتم باید بازی می‌کردم. از طرف دیگر نقش خط سیر آرامی داشت که به‌صورتی کاملاً آهسته احساسی قوی را باید منتقل می‌کردم. این فیلم‌نامه بسیار سخت و صرفاً کار کارگردان نبود و مسئولیت آن را روی دوشم احساس می‌کردم چون اگر نمی‌توانستم از عهده این نقش بربیایم دو اتفاق می‌افتاد؛ یکی اینکه به ساحت بازیگری‌ام لطمه وارد می‌کردم و دوم اینکه نقش این مادر برایم اهمیت بسیاری داشت و تا لحظه آخر از ایفای این نقش فرار می‌کردم. «شیار 143» آرمان یا قصه دیگری دارد و رنج یک مادر منتظر را بیان می‌کند. وقتی می‌خواستم این نقش را ایفا کنم، متوجه شدم که حتی بازی کردن این نقش مرا پیر می‌کند چه برسد به اینکه در زندگی واقعی 20 سال منتظر عزیزتان باشید، برای چنین مادری باید ایستاد.
بازیگر فیلم «دست های خالی» درخصوص رسیدن به جنس بازیگری مدنظرش توضیح داد: بیشتر از هرچیزی از پدر و مادرم کمک می‌گیرم و برخی اوقات فیلم‌نامه را به خانواده ام می دهم و آن ها هم براساس شناختی که از شخصیتم دارند، به من کمک می کنند. بازیگری من وابستگی مطلق به محیط خانواده‌ام دارد که بسیار صادق و به‌شدت منتقد کار‌هایم هستند.
وی با اشاره به فیلم «هیس...» عنوان کرد: این فیلم حاصل رنج یک فیلم‌ساز خانم و دغدغه های او درباره مسائل مختلف اجتماعی طی سالیان طولانی است. یکی از داوران به این اشاره کرد که این خانم کارگردان تحقیق نکرده است و من بسیار ناراحت شدم. جدا از مسائل تکنیکی، گاهی یک فیلم موضوعی را مطرح می‌کند که آن‌چنان می‌تواند در جامعه تأثیرگذار باشد که داور باید از ضعف‌های آن چشم‌پوشی کند. اگر فیلم سازی دغدغه جامعه‌اش را به‌صورت صحیح مطرح کند، عین عبادت است. وقتی فیلم‌سازی درخصوص زنی صحبت می‌کند که سرپرست خانواده است و می‌تواند روی مخاطبان تأثیرگذار باشد، عین عبادت است.
مریلا زارعی به عنوان حرف پایانی گفت: جامعه سینمایی بسیار مظلوم است. هر چقدر از رأس هرم فاصله می‌گیریم و قاعده آن بزرگ می‌شود، تعداد آدم‌ها و خواسته های شان هم افزایش پیدا می کند. در این سال ها به هنرمندان توجه کمی شده است. ما می دانیم که در شأن هنرمند نیست که با درآمد پلکانی و یارانه زندگی کند اما این بازیگر چاره‌ای ندارد و باید راه‌حلی برای جایگزینی آن پیدا شود. امیدوارم این امکان برای صنوف به وجود بیاید که به اعضای آن کمک کنیم و اختلاف ها کنار گذاشته شود، چون قشر ضعیف سینما به خصوص زنان سرپرست خانوار آسیب می بینند.
نظرات :
شما می توانید اولین نفری باشید که برای این مطلب نظر می دهید.