عصر ایران: سید صادق حسینی - رییس جمهور به میانه ی سخنرانی خود برای دفاع از سومین وزیر ورزش و جوانان دکتر سید نصراله سجادی رسیده است: ما به خاطر فشار تحریم نیست که پای میز مذاکرات نشسته ایم. شما اگر یادتان باشد، در سال ۲۰۰۱ الی ۲۰۰۲ و مخصوصاً ۲۰۰۳ ایران پای میز مذاکرات نشست، تحریمی در کار نبود و مصرانه به مذاکرات منطقی خود ادامه داد.
در درب شمالی مجلس، چند خانم چادر پوش که روی چادرشان کفن پوشیده و برخی شان پوشیه بسته اند و کودکانی همراهشان است، زیر آسمانِ گرفته تهران جمع شده اند و پلاکاردهایشان را آماده می کنند.
هماهنگی انجام می شود؛ وارد مجلس می شوم، چندنفری از دوستان قدیمی و خانوادگی به همراه صالح و محمد پسران دکتر سجادی نشسته اند، از روسای فدراسیون ها و ورزشکارانی که در دفعات قبل بعد از نطق کف و سوت کشیدند خبری نیست، مازیار ناظمی مدیرکل جدید وزارت ورزش که این روزها رکورد دار تلاش برای وزیر کردن و رای اعتماد نگرفتن است هم با همکارانش آمده است.
در ذهنم برای نصراله سجادی یا به قول دوستانش «نصیر» 130 تا 140 رای می شمرم. از دکتر مهرزاد حمیدی دوست 40 ساله دکتر می پرسم: چند رای می آورد؟ نگاهش را تیز می کند، مجلس نشینان را نظاره می کند و می گوید: 180 رای داریم؛ چند شب قبل ترش نیز رضا قرخانلو در جلسه ای گفته بود: مجلس برای رضای خدا کار می کند و به همین دلیل سجادی حداقل 220 رای دارد!
سجادی دفاع خطی خود را با صدای آرام و نه چندان رسا و نه چندان هیجان انگیز به پایان برده است.
- دوستان بفرمایند بنشینند سرجایشان، بفرمایید آقایون! می خواهیم رای گیری کنیم؛ حاضرین 238 نفر، برگه های رای را توزیع کنید.
این ها را علی لاریجانی با حالتی خنثی می گوید.
برگه های رای جمع شده در هیات رییسه در حال شمارش است، نماینده ای می آید و به یکی از خبرنگاران پارلمانی با اشاره و زبان بدن با حسی شادمانه می فهماند که سجادی رای آورده است.
- تعداد آرا 253 نفر، آرای موافق124 رای، آرای ممتنع22 رای و آرای مخالف107 پس مجلس به آقای سیدنصرالله سجادی رای اعتماد نداد.
این ها را هم علی لاریجانی با حالتی خوشحال از پایان یافتن جلسه ای کسل کننده می گوید.
در این سو، چهره ها یخ زده، ابروها درهم و بی حالی نمایان است. صالح و محمد که تا آقازادگی 3 رای کم داشتند(!) به سرعت کت هایشان را می پوشند و می روند. در اندکی زمان امیدهای زیادی بر باد رفت: نشستن یک چهره انقلابی، پاک دست، اصولی، مخلص و تحصیل کرده ورزش بر مسند وزارت ورزش و جوانان، چرخش مدیران ورزشی و ستادی به تبع آن و آغاز تحول در ورزش.
خبرنگاران پارلمانی لبخندزنان و به سرعت از جایگاه خارج می شوند تا به مصاحبه ها برسند برای آن ها این هم یک جلسه بود مانند جلسات دیگر.
از مجلس که خارج می شوم، فضا همان است ابرها بازتر و ترافیک بیشتر شده است. زنان چادرپوش کفن بر تن حالا توجه پلیس و چند رهگذر را به خود جلب کرده اند. آن ها برایشان هر چه مهم بود، رای آوردن و نیاوردن سیدنصراله سجادی برای وزارت ورزش و جوانان قطعا مهم نبود. آن ها با هیجان فقط مقواهای خود را در هوا می چرخاندند: چرا مسئولین به احکام شرع توجه نمی کنند!
مورد عجیب ورزش دکتر سجادی
از ظهر یکشنبه 5 آبان که صالحی امیری رای اعتماد نگرفت تا 12 آبان که دکتر سیدنصراله سجادی از سوی رییس جمهور معرفی شد و تا یک شنبه 19 آبان1392، روز رای اعتمادش اتفاقاتی در ورزش ایران افتاد که اگر نگوییم بی سابقه، به طور قطع کم سابقه بود است.
جامعه ورزش جامعه ای متنوع و متکثر و در عین حال با صنوف مختلفی است که در پویایی ویژه ای(!) هیچ یک همدیگر را قبول را ندارند. دانشگاهی ها، مدیران، روزنامه نگاران، مربیان، ورزشکاران و داوران نه تنها حرف هیچ صنف دیگری را قبول ندارند بلکه حرف هم صنف های خود را نیز قبول نمی کنند و مدام بر طبل مجادله و محاجه می کوبند.
در کنار این که از سال 1380 ورزش جایگاه رفقای بدون پست مانده رؤسای جمهور بوده، عدم تحمل همدیگر و نبود نگاه صنفی از اصلی ترین دلایل تحمیل مدیران سیاسی به ورزش است. ورزشی ها نشان داده اند برای حذف همدیگر هرکاری می کنند و حاضرند همدیگر را به قیمت تحمل یک مدیر سیاسی از صحنه به در کنند.
«مورد عجیب دکتر سجادی» از همین نشات می گیرد که در حالی که او چه درست و چه نادرست از هیچ شخص و گروهی نخواست تا برای رای اعتماد او تلاش و رایزنی کنند، اما جمع های مختلف ورزشی ها به صورت خودجوش برای کسب رای اعتماد او با تشکیل جلسات متعدد رایزنی های گسترده ای انجام دادند.
این شاید برای اولین بار بود که همزمان دانشگاهی ها، مدیران، روزنامه نگاران، ارزشی ها و متنفذین برای رای گرفتن دکتر سجادی از مجلس تلاش می کردند.
فراهم کردن امکان دیدار و ارایه نظرات ایجابی به چهره های با نفوذ مجلس از جمله احمد توکلی، باهنر، جلالی، حسینیان، ابوترابی و نمایندگان استان ها و فراکسیون های قومیتی و تخصصی همه و همه نشان داد که ورزشی ها می توانند و باید از توان هم افزایی خود حول موضوعات اصلی ورزش استفاده کنند.
هرچند که رای نیاوردن دکتر سجادی برای ورزش ایران تلخ بود اما این تجربه نشان داد که جامعه مدنی ورزش باید با تقویت و ارتقاء جایگاه خود، مسایل اصلی و فرعی ورزش را تفکیک و حول مسایل اصلی وحدت نظر داشته باشند. به عنوان نمونه ای قابل توجه جامعه ورزش می تواند از تجربه جامعه سینما بهره گیرد، جامعه سینما نیز مانند ورزش متکثر و دارای صنوف مختلف است، اما آن ها در خانه سینما اختلافات را کنار می گذارند و حول مسائل اصلی اتفاق نظر دارند، چرا ورزشیان چنین نمی کنند؟
اگر جامعه ورزش می تواند حول وزیر شدن یک چهره از خودش متحد و هم نظر شود، چرا این تجربه را تکرار نکند؟ چرا در بخش های دیگر مثلا در فدراسیون ها این تجربه را تکرار نکند؟ چرا درباره انتخابات آتی کمیته ملی المپیک حول چهره های ورزشی در مقابل سیاسیون این تجربه را تکرار نکند؟
فردا ورزش ایران در توالی یک شنبه های پارلمانی- ورزشی آبان، نظاره گر جلسه رای اعتماد مجلس به وزیر پیشنهادی دیگری است. یکشنبه بیست و ششم، آخرین یک شنبه آبان ماه 1392 برای ورزش ایران از دو حال خارج نیست: یا مجلس به محمود گودرزی رای اعتماد می دهد، یا او را دارای صلاحیت لازم نمی داند و به او اعتماد نمی کند.
امید که دکتر گودرزی بتواند از خوانِ سخت مجلس سربلند بیرون بیاید اما اگر او از مجلس رای اعتماد نگیرد، جامعه ورزش باید مصرانه روی خواسته های خود که بالاخره بعد از 2 وزیر پیشنهادی از سوی رییس جمهور روحانی شنیده شده پافشاری کند و گزینه ی پنجم نیز از جامعه ورزش باشد.
نظرات :
شما می توانید اولین نفری باشید که برای این مطلب نظر می دهید.