ایران؛ هجدهمین کشور ثروتمند در جهان، رتبه‌ی آخر حال خوب!

بورس24 : در همین ابتدای مقاله، شما را دعوت می کنیم به توجه! توجه به اعدادی که ممکن است کشورها سال ها برای رسیدن به آن تلاش کنند و اکنون در اختیار کشور ماست. اینکه چرا این اعداد در زندگی مردم نمود پیدا نمی کند، مسئله ای است در این مقاله به بخشی از پرداخته شده است.

ایران هجدهمین کشور برتر جهان از نظر اندازه اقتصاد (GDP) است. کشوری که سالهاست اقبالی برای سرمایه گذاری خارجی نداشته و با سندرومی به‌نام تحریم دست‌و‌پنجه نرم می کند. برای همین عدد می توان ساعت ها بحث کرد. این اندازه از اقتصاد حدود 3 برابر کشور سنگاپور و سوئد و تقریبا برابر با کاناداست. جمعیت ایران حدود 82 میلیون نفر است که بیش از 62 میلیون جمعیت فعال (بر مبنای استفاده از اینترنت) دارد. این عدد به معنای هفدهمین جمعیت دنیاست که اگر کشورهای همجوار ایران مثل پاکستان، عراق، ترکیه، تایلند و امارات که با آن‌ها مراوده های اقتصادی دارد هم در محاسبه گنجانده شود، با 568 میلیون جمعیت شناور، با سومین جمعیت دنیا روبرو هستیم. نسبت تولید ناخالص داخلی که به طور خلاصه می توان گفت از تقسیم ثروت کل (GDP) به جمعیت حاصل می شود، 20885 دلار است. این عدد از متوسط جهانی بالاتر است. این یعنی حال مردم ایران باید از متوسط دنیا بهتر باشد. تا به اینجا متوجه شدیم که منابع اقتصادی ایران به اندازه ای هست که ظرفیت بزرگ و قدرتمند شدن را ما بدهد. با این حال چرا مردم کشور این حضور این اعداد را در زندگی خود احساس نمی کنند؟

در سال 98، مابه التفاوت درآمد و هزینه ی 5 دهک از خانوار شهری ایران، منفی بوده است. این یعنی بیش از نصف مردم ایران، نتوانستند به اندازه خرج خودشان، دخل داشته باشند.

حلقه گمشده این اعداد و ارقام، بهره وری اقتصاد است. در اصل چیزی که باعث شده تا مردم ایران روزبه روز فقیرتر شوند، کاهش بهره وری در اقتصاد است. همانطور که در شکل زیر مشاهده می‌کنید، افزایش بهره وری تولید به افزایش حجم تولید می-انجامد. زمانی که حجم تولید افزایش یابد با کاهش قیمت روبرو خواهیم شد و این یعنی مصرف و رفاه بیشتر و به دنبال آن پس انداز بیشتر؛ در ادامه نرخ بهره کمتر خواهد شد و تامین مالی و به طبع آن تزریق نقدینگی به تولید ساده تر خواهد بود. این چرخه به چرخه بهره وری شهرت دارد.

اگه بخواهیم این چرخه را بهبود دهیم باید به دنبال یک سری شاخص باشیم که در دنیا به عنوان شاخص رقابت پذیری شناخته شده است. این شاخص، 12 فاکتور دارد که عبارتند از:

اندازه بازار، تورم و پویایی بدهی، بازار محصول، پویایی کسب و کار، تامین مالی، نهادها، مهارت، تکنولوژی، زیرساخت اینترنتی و حمل و نقل، امید به زندگی، همگرایی علم و صنعت و نهایتا بازار کار؛ از نظر شاخص رقابت پذیری، ایران در رتبه 99 از 145 کشور است.

درصد اهمیت این فاکتورها، در رشد شاخص رقابت پذیری متفاوت است. نکته جالب توجه اینجاست که تکنولوژی در رشد این شاخص اهمیت چندانی ندارد. چند سالی است که شرکت های نوآور و دانش بنیان دست به کار شده اند و برای پویایی و بهره وری بیشتر تولیدات تلاش می کنند. تحقیقات نشان می دهد که اکثر استارت آپ-ها، فاکتور بازار محصول و پویایی کسب و کار را هدف گرفته-اند، در حالی که این فاکتور در رشد شاخص رقابت پذیری تنها 11 درصد نقش ایفا می کند. البته بعضی از این شرکت ها هم-پوشانی دارند و چند حوزه را دربرمی گیرد.

در حوزه هایی مثل زیرساخت، همگرایی علم و صنعت، نهادها، تامین مالی چراغ های بسیار کمی روشن شده است و کار بسیار زیادی می طلبد. در حالی که پتانسیل رشد به شدت بالاست. سامانه مدیریت ثروت مانو این مسئله را در نظر گرفته است و حوزه کاری خود را طوری انتخاب کرده است که سه حوزه تامین مالی، تورم و پویایی بدهی و امید به زندگی و مهارت را پوشش دهد.

در یک سال گذشته، مانو توانسته است 500 میلیارد تومان دارایی کاربرانش را افزایش دهد (امید به زندگی)، بیش از 1200 میلیارد تومان به تولیدکننده تزریق کرده است (تامین مالی) و از هدایت حداقل 3000 میلیارد تومان پول به بازارهای غیرمولد جلوگیری کرده است (کاهش تورم). مانو همواره به دنبال این بوده است که چراغ هایِ درست را روشن کند.