هفته نامه اکونومیست، سرمقاله جدیدترین شماره خود را (که نسخه چاپی آن فردا منتشر می شود) به ابر شرکت ها اختصاص داد...
بورس24 : هفته نامه اکونومیست، سرمقاله جدیدترین شماره خود را (که نسخه چاپی آن فردا منتشر می شود) به ابر شرکت ها اختصاص داد.
به گزارش اقتصادنیوز،اختلال ممکن است، شعار هیئت های مدیره شرکت های بزرگ باشد اما برجسته ترین ویژگی کسب و کار امروز، از بین رفتن نظم ایجاد شده نیست. بلکه استقرار گروهی از شرکت های فوق ستاره در قلب اقتصاد جهانی است.
برخی از آنها همانند جنرال الکتریک، شرکت هایقدیمی هستند که خود را بازسازی کرده اند. برخی دیگر مانند سامسونگ، قهرمانان بازارهای نوظهور هستند که فرصت ها فراهم شده توسط جهانی شدن را تصاحب کردند.
در راس این نخبگان، جادوگران های - تک قرار دارند، فیسبوک، اپل، گوگل و بقیه امپراطوری هایی برآمده از بیت ها و بایت ها هستند.
همانطور که گزارش ویژه این هفته اکونومیست به وضوح بررسی کرده است، شرکت های فوق ستاره یا سوپراستارها از بسیاری جهات قابل ستایش هستند.
آنها لحظه به لحظه محصولاتی چون تلفن های هوشمندتر و تلویزیون های با وضوح بیشتر را تولید می‌کنند که زندگی مصرف‌کنندگان را بهبود می‌بخشد. آنها به مردم آمریکا و اروپا خدماتی رایگان نظیر موتورهای جستجو و نقشه های جهت یابی، با ارزشی معادل 280 میلیارد دلار در سال ارائه می کنند. اما آنها دو اشکال بزرگ دارند.
این شرکت ها رقابت را از بین برده و با استفاده از هنرهای تیره تر مدیریت به پیش می روند. حل هیچکدام از این دو مشکل آسان نیست. اما شکست در این راه منجر به واکنش شدیدی می شود که برای همه بد خواهد بود.
تراکم بیشتر، تمرکز کمترتوسعه، یک روند جهانی است. در حال حاضر تعداد شعبه ها و شاخه های شرکت های بزرگ نسبت به دهه 1990 بیش از دو برابر شده است. اما این تراکم در آمریکا بسیار نگران کننده است.
سهم GDP تولید شده به وسیله 100 شرکت بزرگ آمریکایی از 33 درصد در سال 1994 به 46 درصد در سال 2013 رسیده است. 5 بانک بزرگ 45 درصد از کل دارایی بانکی را در اختیار دارند و این در حالی است که سهم این 5 بانک در سال 2005 تنها 25 درصد بود. در کشور کارآفرینان، تعداد استارت آپ ها به پایین‌ترین سطح از دهه 1970 رسیده است.
در این مدت تعداد شرکت هایی که از بین رفته اند بیشتر از شرکت هایی بوده که متولد شده اند. رویای بنیان گذاران برای فروش شرکت های خود به یک غول دیگر بسیار رایج تر از ایده ایجاد امپراطوری های خود بوده است. برای بسیاری از انواع بازارهای آزاد این تنها یک مشکل موقت است.
تکنولوژی مدرن، در حال کاهش موانع ورود است، متصدیان وارفته به وسیله متصدیان کوچک تر نابود شده‌اند. اما این ایده که تراکم بازار خاصیت خوداصلاحی دارد نسبت به آنچه قبلا بود پرسش برانگیز‌تر شده است. رشد اقتصادی آهسته تر شرکت ها را تشویق می کند تا رقبای خود را خریداری کرده و هزینه ها را کاهش دهند.
رشد شرکت های های تک برای مشتریان زمانی مفیدتر خواهد بود که آنها بتوانند کاربران بیشتری جذب کرده و اطلاعات بیشتری را در خصوص این کاربران جمع آوری کنند.
بخش عمده این سوپراستارها برتری خود را در فعالیت‌های کم بازده تر منعکس می کنند. در حدود 30 درصد از سرمایه گذاری مستقیم خارجی جهانی از طریق هزینه های مالیاتی جریان پیدا می کند. شرکت های بزرگ به منظور تظاهر به سودآوری در یک بخش از جهان، به طور معمول از «قیمت گذاری انتقالی» استفاده می کنند.
هیچکدام از این ها به تصویر کسب و کارهای بزرگ کمکی نمی‌کند. به نظر می‌رسد پرداخت مالیات برای افراد اجتناب ناپذیر است اما برای شرکت ها اختیاری است. قوانین برای شهروندان بسیار سفت و سخت است و بستگی با قراردادی و مذاکرات با شرکت های مختلف دارد. در سال 1990، سه شرکت بزرگ خودروسازی در دترویت سرمایه بازاری معادل 36 میلیارددلار جمع آوری کرده و 1.2 میلیون نفر را استخدام کردند. در سال 2014 سه شرکت برتر سیلیکون ولی، با ارزش سرمایه ای بیش از یکهزار میلیارد دلار، تنها 137 هزار کارمند داشتند.
خشم در تمامی این موارد قابل درک است، اما تمایل ناتمام برای ترساندن کسب‌وکارها همه را نگران کرده است.
توهم زدایی از سیاست های کسب و کار پیشرفته به خصوص قوانین مهاجرت لیبرال، به حامیان «خروج» از اتحادیه اروپا در همه‌پرسی برگزیت و دونالد ترامپ برای تصدی نامزدی حزب جمهوری خواه آمریکا کمک کرده است. حمایت از تولیدات داخلی و ملی گرایی تنها استانداردهای زندگی را پایین تر می آورد.
مهار این غول ها نیاز به چاقوی جراحی دارد نه جعبه صابون.این به معنای ایجاد رویکردی سخت‌تر به مسائلی نظیر فرار مالیاتی می‌شود. کشورهای OECD در حال حاضر در ایجاد قوانین مشترک به منظور حفاظت از شرکت ها از انباشت پول در پناهگاههای مالیاتی پیشرفت هایی را حاصل کرده اند.
تراکم حتی مشکل حادتری است. آمریکا به طور معمول به سودرسانی شک به کسب و کارهای بزرگ عادت دارند.
این موضوع در دهه های 1980 و 1990 و زمانی که غول های بزرگی نظیر جنرال موتورز و IBM توسط رقبای خارجی یا تازه کارهای داخلی تهدید شدند، کاملا محسوس بود. در حال حاضر این موضوع کمتر قابل دفاع است که شرکت های سوپراستار در حال گرفتن کنترل کل بازار و یافتن راه های جدید برای محکم کردن جای خود هستند.
سیاست گذاران محتاط باید سیاست های ضد اعتمادی را برای عصر دیجیتال بازسازی کنند. این به معنای وجود هشدار بیشتر برای عواقب بلند مدت تصاحب استارت آپهای کوچک توسط شرکت های بزرگ خواهد بود.
این موضوع یعنی این که مصرف کنندگان برای جابجایی اطلاعات خود از یک شرکت به شرکت دیگر آسان تر خواهند بود و شرکت های تکنولوژی از ارائه ناعادلانه خدمات خود روی پلت فرم هایی که کنترل می کنند منع می شوند.
ظهور غول ها در تاریخ اخیر معکوس شده است. در دهه 1980، زمانی که مارگارت تاچر و رونالد ریگان رونق شرکت های بزرگ مورد حمایت دولت نظیر AT&T و بریتیش لیلند را از کم کردند، شرکت های بزرگ عقب نشینی کردند.
اما در عصر حاضر نیز نگرانی‌های مشابهی وجود دارد. در بین سال های 1860 تا 1917 اقتصاد جهانی با ظهور صنایع جدید نظیر نفت و فولاد و تکنولوژی های جدید انقلابی نظیر الکتریسته و موتورهای سوخت دوباره شکل گرفت. این اختلالات پس از یک عصر طولانی انحصارطلبی، موجب افزایش جزئی رقابت شد.
امپراطوری های کسب و کار آن زمان جایگاه خود را با خارج کردن رقبای خود از کسب و کار تثبت کرده و با سیاست مداران رابطه ای تنگاتنگ پیدا کردند. این موضوع به تخریب نظم لیبرال در اکثر اروپا کمک کرد.
بنابراین، در کنار جشن و شادمانی از دستاوردهای حیرت آور شرکت های سوپراستار امروزی، باید مراقب آنها نیز بود. دنیا نیاز به رقابت سالک دارد تا غول های امروز را سرپا نگهداشته و به شرکت های در سایه شانس رشد بدهد.
نظرات :
شما می توانید اولین نفری باشید که برای این مطلب نظر می دهید.