از شکست ها استقبال کنید

بورس24 : ثروتمندان و کارآفرین ها بزرگ چه راهی را رفته اند و چگونه توانسته اند به موقعیت دست نیافتنی کنونی خود دست پیدا کنند؟ این ها پرسش های مکرری است که همواره انسان های عادی از خود می پرسند. پیش پا افتاده ترین راهکار مرور سرگذشت ، راه و رسم کار و زندگی و اطلاع از نوع نگاه افراد موفق نسبت به جامعه بشری ، فعالیت های اقتصادی و کارآفرینی است.

در این نوشتار به معرفی کامران الهیان پرداخته ایم. او خود را این گونه معرفی می کند: من یک کارآفرین و سرمایه گذار بین المللی هستم که در زمینه امور بشر دوستانه و نوآوری فعالیت می کنم. من به موفقیت هایی رسیده ام، از شکست ها استقبال می کنم و تلاش کرده ام زمینه را برای دنیایی بهتر فراهم کنم.

زمانی که پسربچه بودم از نزدیکانم می پرسیدم، "چرا به تعامل با یکدیگر قانع هستید؟ چرا کاری نمی کنید که تغییری در جهان پدید آید؟" همان زمان می دانستم که وظیفه ای جهانی برعهده دارم و سفر من در زندگی، مرا به افق های گسترده تر رهنمون خواهد کرد.

من در 18 سالگی ایران را به مقصد آمریکا ترک کردم و در آن کشور وارد دانشگاه یوتا شدم، یعنی همان دانشگاهی که در آن در اواخر دهه 1960 گرافیک کامپیوتری اختراع شده بود و محلی بود برای رشد و فعالیت بنیانگذاران پیکسار Pixar، ادوب Adobe، آتاری Attari و گرافیک سیلیکونی، در اوایل دهه 1970. در 22 سالگی دو لیسانس و یک فوق لیسانس داشتم.

به استخدام شرکت هیولت پاکارد درآمدم و در بخش مهندسی شرکتی ، فعالیت خود را آغاز کردم. در زمانی که به عنوان مهندس طراحی نرم افزار اتوماسیون کار می کردم به دانشگاه استنفورد پذیرفته شدم و در برنامه بخش طراحی تراشه ها مشغول کار شدم. من تراشه ای طراحی کردم که کار نمی کرد و استادم به من گفت، من یک مهندس بینوا هستم. بدون آن که اعتماد به نفس خود را از دست بدهم پیشنهاد دادم مدیریت برنامه ای جدید را در شرکت هیولت پاکارد برعهده بگیرم، نخستین برنامه در نوع خود در این صنعت که هدف آن استفاده از نرم افزار گرافیک کامپیوتری در ساخت سی ای ایی (CAE) برای کمک به مهندسان بخش تراشه بود. مدیران با این پیشنهاد مخالفت کردند و گفتند من جوان تر و بی تجربه تر از آن هستم که به تنهایی یک پروژه را مدیریت کنم. در نتیجه، من و چهار نفر از همکارانم شرکت را ترک کردیم تا شرکت خود را تاسیس کنیم.

در 27 سالگی شرکت سی ای ایی سیستمز را با همکاری دوستانم تاسیس کردم. پس از سه سال این شرکت از سوی شرکت تکترونیکس Tektronix به قیمت 75 میلیون دلار خریداری شد. در 30 سالگی شرکت لاجیک سیروس Cirrus Logic را با همکاری دوستانم تاسیس کردم که یک شرکت پیشرو در حوزه تراشه ها بود و کمتر از پنج سال بعد در بورس 150 میلیون دلار قیمت گذاری شد. 10 سال بعد از تاسیس ، درآمد آن به بیش از یک میلیارد دلار رسید و ارزش بازار آن در بورس ، در بالاتر از 3.5 میلیاد دلار قرار گرفت.

خود را شکست ناپذیر احساس می کردم. در سال 1989 شرکت مومنتا را با همکاری دوستانم تاسیس کردم. در این شرکت ما تبلت های لمسی تولید می کردیم: کامپیوتر مومنتا Momenta Computer. (این محصول 18 سال زودتر از آیپد تولید شد.)

این موفقیت بزرگ سبب سرمستی و تصمیم های اشتباه من شد. ارسال یک محصول ناتمام و پیش بینی های خوشبینانه در باره فروش سبب شد هیات مدیره در اول آوریل سال 1992 مرا اخراج کند. من که نمی دانستم چه باید بکنم، از دنیای کسب و کار کناره گیری کردم و سال بعد را به مسافرت به مناطق مختلف جهان پرداختم. زبان های گوناگون خواندم و به مطالعه درباره فرهنگ ها و مذاهب مختلف پرداختم. متوجه شدم در هر کشور، انسان ها چنان به میراث و مذهب خود مغرورند که تصور می کنند برگزیده و خاص هستند.

هنگامی که تفاوت های مذهب و ملیت را کنار می گذاریم متوجه می شویم که مردم در بنیان مثل هم هستند. به این نتیجه رسیدم که می توان از فناوری برای توانمندسازی مردم برای تجربه آنچه من آموخته بودم استفاده کرد. این باور مرا به سه اصل راهنما رساند که زندگی مرا شکل داد:

1. فناوری هایی پدید آورید که مردم را گرد هم آورد، 2. شرکت های بین المللی جدید با شعباتی در کشورهای مختلف ایجاد کنید که به مردم انگیزه کار با هم بدهد و 3. بنیادهای بین المللی تاسیس کنید که از فناوری اطلاعات و ارتباطات برای بالا بردن سطح آموزش، کاهش فقر و افزایش بردباری بهره ببرند.

من و زهره، همسر و بهترین دوست من، در جوانی ازدواج کردیم. هر دوی ما به فعالیت های بشردوستانه و ایجاد تغییر در این جهان علاقمند هستیم. ما با هم در قالب بنیاد جهانی کاتالیست، از پروژه ها و سازمان های متعددی حمایت کرده ایم. هدف این بنیاد حمایت از پروژه ها برای افزایش سطح آموزش، محو فقر، افزایش بردباری اجتماعی و تشویق تنوع و گوناگونی است.

مردم از من می پرسند چرا اینقدر به ایجاد تغییر در جهان علاقمند هستم. واقعیت این است که تاثیر جنگ و خشونت بر دو نسل اخیر خانواده های ما، ما را به این باور رسانده که اگر بتوانیم انسان ها را با استفاده از اینترنت و فناوری ارتباطات توانمند کنیم، فرصتی واقعی بدست می آید تا به این نسل و نسل های آینده دانش پذیرش و استقبال از تفاوت ها را منتقل کنیم. در نهایت، رویای من، جهانی بدون جنگ است. این تنها راه برای حرکت دادن تمدن بشر به سمت اتحاد است.

می خواهم وارد بورس شوم.